Drummer/componist Greg Germann groeide op in Deer Park, Long Island, na een klassieke studie kreeg hij een jazz opleiding van o.a. Clarence Penn. Hij maakte tournees over de hele wereld en speelde met diverse groten in de jazz zoals Sir Roland Hanna, Jimmy Heath en Antonio Hart. De laatste 10 jaar componeerde hij ook veel filmmuziek. “Tales of Time” is zijn eerste album onder eigen naam. Hij is omringd door een uitgelezen gezelschap met Luis Perdomo op piano en Fender Rhodes, Yasushi Nakamura op contrabas en Donny McCaslin op tenorsax, hij heeft een dozijn albums op zijn naam staan maar maakte vooral furore op Blackstar het laatste album van David Bowie. Op enkele nummers is zangeres Chelsea Forgenie te horen. Het album werd geproduceerd door de mentor en leraar van Greg, de bekende slagwerker Clarence Penn.

De titel “Tales of Time” heeft te maken met het feit dat ieder nummer een verhaal vertelt, vele werden geschreven in verschillende tijdvakken terwijl ze invloeden bevatten die een tijdspanne omvatten van het Barok tijdperk tot vandaag de dag, aldus de hoestekst. Het openingsnummer “Rush Hour” is gecomponeerd als het ware in twee delen: de tocht en de aankomst. In het eerste gedeelte, de reis, horen we de uitbundige melodie terwijl de harmonie zich niet nestelt zodat er een gevoel van onrust ontstaat. In het tweede deel, de aankomst, is er spraken van een vaste backbeat en een muzikale dialoog tussen saxofoon en drums die gevoel van opwinding suggereren van een thuiskomst na een stressvolle of lange reis. “Bli-Fi” is zoals de titel al aanduidt, een blues in 5, een eerbetoon aan de invloed als vernieuwer van de overleden meesterpianist McCoy Tyner. “Quarantine” is geschreven in april tijdens de pandemie, het roept een beeld van droefenis op, maar ook een teken van optimisme. “Elysia” schreef Greg na het overlijden van Lyle Mays (1953-2020), hij was pianist /componist/arrangeur in de groep van Pat Metheny. Maar in dezelfde zomer overleed de grootmoeder van Greg, dus is het nummer aan haar gewijd, “Elysia” staat voor Elysian Fields, in de Griekse mythologie de plek waar de goede zielen heengingen oftewel hun versie van de hemel.

Het is een sfeervol, bijna plechtstatig nummer geworden met fraai basspel van Nakamura en daarmee een mooi eerbetoon. Het album bevat ook een vocaal nummer “Time to move on”, gezongen door Chelsea Forgenie, en zij doet dit heel overtuigend, McCaslin excelleert op zijn sax, een fijn, dromerig nummer. “Misinformation” heeft een dreigende sfeer die langzaam wordt opgebouwd, Luis draagt daar zeker toe bij met zijn donkere akkoorden op de Fender Rhodes. Tot het mooiste op deze schijf behoort mijns inziens “Fuguerella” een fuga in 6 met bijna klassiek pianospel en daarmee herinnerend aan het Modern Jazz Quartet als er niet de uiterst jazzy solo was van Donny, een muzikaal heel uitgebalanceerde compositie. Afgesloten wordt er met “Rosetta Stone”, oorspronkelijk een oud Egyptisch document in de vorm van een granieten plakkaat met inscripties die verwijzen naar de Egyptische taal, inmiddels verwijst het naar een snelle methode om een andere taal te leren. Greg raakte zo bevlogen van Griekenland tijdens zijn tournee aldaar dat hij na terugkomst Rosetta Stone aanschafte teneinde Grieks te leren. Het is overigens wederom een geslaagd nummer en bewijs van de grote klasse van deze muzikanten met voor mij als uitblinker Donny McCaslin.

Jan van Leersum.